Kiedy mówimy o nanocząstkach, mamy na myśli cząsteczki o wielkości 1-100 nanometrów. Większość nanocząstek w zastosowaniach biomedycznych ma wielkość około 10-100 nanometrów, więc w stosunku do bakterii i wirusów są bardzo małe. W rzeczywistości ich wymiary przypominają wielkość niektórych organelli wewnątrzkomórkowych, takich jak mikrotubule czy rybosomy.
Nanomateriały posiadają nietypowe właściwości fizyczne i chemiczne. Zastosowanie nanocząstek w terapiach nowotworowych pozwala precyzyjnie skierować leczenie na komórki raka omijając te zdrowe.
Nanomateriały wytwarza się od połowy lat siedemdziesiątych, zarówno w postaci cienkich warstw, proszków czy izolowanych cząsteczek wykorzystując różnorodne metody:
-
metody, które bazują na generowaniu defektów w strukturze krystalicznej materiałów polikrystalicznych, wykorzystując procesy:
- Syntezy mechanicznej i wysokoenergetycznego rozdrabniania
- Ściskania i wyciskania
- Napromieniowania
- metody krystalizacji z niestabilnych bądź metastabilnych faz skondensowanych
- reakcje zol- żel
- metody osadzania atomów lub cząstek
- reakcje w których otrzymuje się nanomeryczne, izolowane cząstki metodami takimi jak: reakcje wydzielania z roztworów, czy osadzania z fazy gazowej
Jednym z przykładów nanomateriałów jest tworzenie nanopowłok o nanomerycznej budowie czy grubości. Nanowarstwy wykorzystuje się dość powszechnie w elektronice, bioinżynierii, bateriach słonecznych czy laserach. W tej kwestii wypowiada się chemik prof. Helmut Schmid z Instytutu Fraunhofer w Pfinztal, Niemcy.
Źródła:
